Blogs

Na een lange rit op zondag door Parijs, Lille en Breda zit ik na bijna drie maanden in het buitenland, opeens weer in een vakantiehuisje op de Veluwe. Ik ben hier alleen, omdat Liza een weekje naar haar ouders is om bij haar zusje in de buurt te zijn, die zeer binnenkort het nieuwste lid van de familie Heijboer op de wereld gaat zetten.

Nu ik voor het eerst in lange tijd weer alleen ben, moet ik opeens weer nadenken over dingen die normaal gesproken geheel vanzelfsprekend door Liza zijn geregeld bij ons aan boord. Boodschappen, koken en bedden opmaken bijvoorbeeld. Maar dat mag geen probleem zijn voor een veertigjarige man, toch? Toch? In werkelijkheid liep ik als een kip zonder kop door de supermarkt te dwalen waar ik G*dsnaam moest beginnen.

Al snel pikte een oud onbewust programmatje het gelukkig weer op. Na zo’n twintig minuten ronddwalen keek ik om het resultaat te bewonderen in mijn karretje en trof ik aldaar boodschappen waar de gemiddelde puber mee thuis zou komen als je hem je pinpas mee zou geven om wat lekkers te gaan halen.  Acht zakken chips, bier, een pak stroopwafels, bruinbrood met eieren en hagelslag. Daar kom ik de week wel mee door, toch?

In het jaar dat ik vrijgezel was rond mijn dertigste had ik mijn leven zo georganiseerd dat er maar twee dagen in de week waren dat ik thuis kookte. Dat was alleen op de dagen in de week voordat de werkster kwam, zodat ik daarna niet zelf hoefde op te ruimen. De rest van de week at ik bij vrienden of ging ik uit eten. Om toch nog genoeg vitamines binnen te krijgen maakte ik gezonde ontbijtjes van groene smooties en boekweitpannekoeken. Ik vond het de perfecte strategie.

Waarschijnlijk krijg ik na deze mail allerlei afkeurende blikken van boze geëmancipeerde vrouwen die vinden dat ik toch ook echt een rol in de huishouding hoor te hebben. Maar helaas, het blijkt voor mij genetisch niet mogelijk te zijn. Mijn moeder vertrouwde me ooit toe dat mijn vader na dertig jaar huwelijk nog steeds de vaatwasser niet uit zichzelf inruimt. Ik kan er dus niets aan doen, toch? Toch?

Als iets heel goed voor iemand werkt, noemen we dat in NLP een strategie. Vaak zijn die strategieën onbewust gedrag dat bestaat uit denk, voel en gedragspatronen. Een positieve of negatieve overtuiging is de basis van al dat gedrag. Neem bijvoorbeeld de negatieve overtuiging: ‘Ik ben genetisch niet in staat om het huishouden goed te doen’. Grote kans dat ik als ik deze overtuiging heb en hem geloof, dat ik dan nooit gedrag ga ontwikkelen waardoor ik er toch goed in wordt. En zo houdt de overtuiging zichzelf in stand.

Stel dat ik deze overtuiging zou willen doorbreken. Dan moet ik op zoek naar een rolmodel. Misschien een andere man zoals mijn beste vriend waar ik deze week ging eten. Hij heeft twee kinderen, een vriendin en een fulltimebaan én hij doet alles in de huishouding. Ik heb goed opgelet deze week hoe hij het precies aanpakt en ik heb onthouden dat je in elk geval bij alles wat je doet eerst een biertje uit de koelkast moet pakken. Vanavond ga ik oefenen!

Misschien vind je het maar belachelijk dat ik zo moeilijk doe over iets dat voor jou zo simpel en vanzelfsprekend is. Maar dat is precies mijn punt. Sommige dingen zijn voor anderen vanzelfsprekend, maar voor jou nog niet. Als je wilt leren om goed te worden in iets dat je nu nog niet kunt, moet je stoppen met je negatieve overtuiging te geloven en op zoek gaan naar iemand die het wel kan.

Vervolgens ga je heel goed opletten en het nadoen, net zolang tot jij het ook kunt. Tot die tijd, houd je gewoon lekker vanzelf zoals je bent. Want je hoeft niet overal goed in te zijn. Okay, ik ga stoppen want ik ga even kijken waar ik vanavond een pizza ga bestellen.